Kastar heljar brenna fjarri ofan Ǫnundarfirðinum
Kastar heljar brenna fjarri ofan Ǫnundarfirðinum ok fylgir manna dolgs hungri, glóandi ásýndum
Níðhǫggr, þetta er máltíð þín
Bræðr tveir, Hǫskuldr ok Sigfús, synir Aðalsteins, hafa undan
Ǫrlǫg svanfolda sólar hǫkta enn þótt slokkni fjarðar elgs vangs hæsta sjarna
Baugar Baldrs sem grasbítr, auðr sem bú, víðsbál sem fjara, marka bǫl, allt til heljar sent
Þá, gunnr alls viðars hers við Vindsvals kǫldu hendr, Himintǫrgu vargr tekr úlfs bága mála, gengr með kǫst heljar at mǫrkunum
Vindahlés hjálms fyllr, þú ert vitni mitt á þessari grettis sótt hrægeitungs flugs
Þessi heila borg er tekin, sá fyrri álfoldar eldr slokknaðr ok minna Alda garðs hyrja skýja grjót af hjǫrlegi útþynntr
Markar meinþjófi hefi ek þǫgn gefit ok með markar bǫli farit um svá erfa megi landrif þetta
Landvætti skal leiða fyrir mín bráu tungl
Dæla dróttinn harla ok hrekktir á brott af Úlfljóts lǫgmætu vitneskju þeir ungu synir hjarna háturns sem bеrjask sín á milli um skarar fjǫll
Hjarar Baldr, Héðins snót, hverri lýsheims eisu skal fylgja?
Hvеrt skulu Niptir leiða oss á hvítum sléttum lígalla?
Víðisbǫl svarar skerandi hjlóði ok dregr Hǫskuldar freðit glaumberg inn um handrar tjǫlg aldrslita
Ránar miskunnarlausu dætr eru eins nærri ok hafa verit brimis draugi fjǫlð hrafnára fyrr
En þetta unga hold flýr myrkrit
Manns hǫnd dregr hans sævar bál úr ægis hirð, aptr til landa heims skóga
Ragna kunnfára siglir heim til alls viðar hers
Aptr til fjarðjarðar arfleið hafnar fýra
En gullhringa geymir, kaldr af langri leiðar þvengs sútar gǫrgu, finnr lýs bæjar log at hálsi ormsins
Í þǫgn ok í laun, Sigfúss heyrir sǫgur um nýtt upphaf foldar beina af vǫrum Þorvalds Konráðssonar ins víðfǫrla