Μπαλάντα του Βιγιόν στην αγαπημένη του

Ψεύτρα ομορφιά που τόσο μου κοστίζεισ
Γλυκιά υποκρίτρα με καρδιά σκληρή
Αγάπη που σαν πέτρα δε λυγίζεισ
Του μαύρου χαλασμού μου εσύ αφορμή
Που την καρδιά μου θεσ να δεισ νεκρή
Περήφανη που θάνατο όλο σπέρνεισ
Ανήλεη δε σου λέει ποτέ η ψυχή
Αντίσ απελπισία χαρά να φέρνεισ

Τη συμπόνια που εσύ δε μου χαρίζεισ
Κάλλιο να ζήττα αλλού μα δε βολεί
Απ' το φαρμάκι π' όλο με ποτίζεισ
Για γλιτώσω φεύγω όλοσ ντροπή
Βοήθεια οϊμέ μεγάλοι και μικροί
Έτσι άμαχο νεκρό γιατί με σέρνεισ
Λυπήσου με πια δείξου σπλαχνική
Αντίσ απελπισιά χαρά να φέρνεισ

Θα 'ρθει καιρόσ που κλαίοντασ θ' αντικρίζεισ
Μαραμένη την άνθησή σου αυτή
Πώσ θα γελώ αν μπορώ όταν θα τσακίζεισ
Θε να 'μαι ωσ τότε γέροντασ κι εσύ
Άσκημη δίχωσ χρώμα και ζωή
Μέθα λοιπόν και τη χαρά μην παίρνεισ
Απ' όλουσ όσο νια είσαι και ζωηρή
Και αντίσ απελπισιά χαρά να φέρνεισ

Πρίγκιπα απ' όλουσ πρώτε συ εραστή
Πιότερη η θλίψη ασ μη με συνεπαίρνει
Έχει όμωσ χρέοσ κάθε καρδιά πιστή
Αντίσ απελπισιά χαρά να φέρνει