Hættur að anda

Það er tiltölulega hlýtt.
Er eitthvað tapað? Er eitthvað títt?
Sem í andvökudraumi ég er -
ekki ýta við mér.

Ég lenti illa og öllum brá.
Vart þó var þetta sjón að sjá.
Inn í þoku og út í mó.
Klukka í höfðinu sló.

En sem ég geysist til glitrandi stranda
geymir þú önd minna anda.
Hvíli nú hönd minna handa.
Aðeins eitt ég man.

Ekkert mér orkar að granda.
Og þótt ég sé hættur að anda.
Þá mundu að allt sem ég var með þér -
ég þakka það.

En nú er allt orðið gott sem nýtt.
Grösin vaxin og vorið hlýtt.
Þó er eins og eitthvað vanti á -
bara örlítið smá.

Þó ég svífi til silfraðra landa
geymir þú önd minna anda.
Hvíli nú hönd minna handa.
Aðeins eitt ég man.

Ekkert mér orkar að granda.
Og þótt ég sé hættur að anda.
Þá mundu að allt sem ég var með þér -
ég þakka það.

Ég svíf nú til silfraðra landa -
ó ó.
Hvíli nú hönd minna handa.
Aðeins eitt ég man.

Því ekkert mér orkar að granda.
Og þótt ég sé hættur að anda.
Mundu að allt sem ég var með þér -
ég þakka það.

Ó já ég þakka það.