คนไข้
เย้
เหมือนจะไม่สบาย
เป็นอะไร
แทบจะฝืนยืนไม่ไหว
แค่ได้ยินคำลาเธอเอ่ยมันมาว่าต้องไป
หัวใจไม่สบายทำยังไง
มีแค่น้ำตาที่ไหล
เกินจะยื้อเยียวยาได้แต่มองตายอมรับการตัดสินใจ
เมื่อความรักเรานั้นสุดทาง
ทั้งที่เธอเป็นเหมือนทุกอย่าง
ใจอ่อนแรงหมดสิ้นความหมาย
ตั้งแต่เธอเดินไป
และคงมีฝนโปรยปราย (ฝนโปรยปราย)
ตกลงมาเมื่อย่างกราย (เมื่อย่างกราย)
กอดไว้เท่าไหร่
ยิ่งเปียกไปทั้งใจ
แค่เศษเพียงเสี้ยวหัวใจ (เสี้ยวหัวใจ)
อีกครึ่งของฉันหายไป
ไม่ว่าจะรักเท่าไหร่
แต่ตัวฉันนั้นรู้สึก
เหมือนจะไม่สบาย
เป็นอะไร
แทบจะฝืนยืนไม่ไหว
แค่ได้ยินคำลาเธอเอ่ยมันมาว่าต้องไป
หัวใจไม่สบายทำยังไง
มีแค่น้ำตาที่ไหล
เกินจะยื้อเยียวยาได้แต่มองตายอมรับการตัดสินใจ
เมื่อไหร่เธอจะโทรกลับ
ได้แต่เฝ้ามองที่โทรศัพท์
จนหลับไป อยากให้ใครปลุกฉันไว้บอกได้ไหม
ว่าไม่นานเดี๋ยวก็คงตื่น
มันก็แค่ฝันข้ามคืน
แต่แล้วในความเป็นจริงทุกคำบอกลามันยากจะรื้อฟื้น
น้อมรับทุกคำลาจากแม้ว่าหัวใจนั้นจะไม่อยาก
ให้เธอไปหมดดวงใจ อยากกอดไว้ ที่รินไหลคือน้ำตา
แต่ค่ำจนฉันตื่น ดวงใจที่ช้ำข้ามคืน
พรุ่งนี้จะไม่มีเรากับรักเก่าเก่าที่เธอเคยทนฝืน
รู้ว่าเธอต้องไป (อดทนแม้ช้ำทั้งใจ)
รู้ดีมันก็รู้ดีแต่ยังรับมันไม่ไหว
ร้อนรุมลึกในใจ
เหมือนจะไม่สบาย เป็นอะไร (ฮ้า)
แทบจะฝืนยืนไม่ไหว (โน่โนโน)
แค่ได้ยินคำลาเธอเอ่ยมันมาว่าต้องไป
หัวใจไม่สบายทำยังไง (ฮื้อ)
มีแค่น้ำตาที่ไหล (ฮ้า)
เกินจะยื้อเยียวยาได้แต่มองตายอมรับการตัดสินใจ
ไม่อาจเก็บเธอไว้ ได้แต่ข่มใจไว้ทนฝืนให้มันผ่านไป
เรื่องราวร้ายร้ายที่สักวันมันคงคลี่คลาย
ไม่ว่าเจ็บเท่าไร อาจจะปวดเกินไป ความช้ำคงจะผ่านไป
ได้แต่หวังว่าสักวัน หัวใจคงจะหายไม่สบาย