Kruk

Widzę więcej wciąż niż bym chciał
Zapamiętać dziś na resztę lat
Świadomie znów odczuwam każdy błąd
A mimo to nadal czuję że możemy zmienić coś

Już znikasz w mroku moich snów
Już nie odnajdę Ciebie tu
W zapomnieniu trwam
Z każdym dniem ten sam lęk odlicza czas
Wciąż karmisz mnie ciszą
Zabierasz mi wszystko
Czuję że rozpada się nasz świat
W milczeniu traci sens

Skrzętny smętny jedwabisty z szarych zasłon płomienistych
Płoszył groził budził jakiś lęk
Nieznany dotąd mi
Więc by serce oszalałe uspokoić
Powtarzałem puka ktoś a ja zaspałem

Już w mroku snów na nas czeka chłód
Naszych słów rzucanych wciąż na wiatr
Tu nie ma dla nas dróg
Nie pomorze cud
Na rozdrożach życia tylko Ty i ja
Już nie potrzeba nam tego co przekazał świat
Błąd wpisany jest w historię wielkich spraw
Tu wciąż walczymy o to co zostało w nas
Z tamtych dawnych lat
Które zabrał strach