Transpotomny

Doliną najdłuższego snu stąpa mędrzec
Upojony ostatnią wiarą
Za chwilę zgaśnie a mądrość jego
Wpłynie w wir wyłuskanych oczu
Stado wron zakracze taktowną salwę
I błękitną krew wsączy ziemia wyschłych twarzy

Jest już blisko

Patrzy wyostrzoną pozornością
Przykleja do oczu dziecięce dłonie

O już
Jest

Trzask obieranego serca
Ryk obudzonej duszy

Stado wron podrywa się do lotu
Wybudzona cisza wzdycha
Odchodzi ślady jej nie znikają