I Prosefhi Tis Parthenou

Μ' είκοσι φθινόπωρα και άνοιξη καμμία
Απ' την υπάτη το 'σκασα και πήγα στη λαμία
Ήμουν μικρούλα κι άπραγη και δροσερή κι ωραία
Πωσ το 'παθα μανούλα μου κι αγάπησα εκδορέα
Το γαρ πολύ του έρωτοσ γεννά παραφροσύνη
Γι' αυτό και ο αλή πασάσ έπνιξε τη φροσύνη

Στο δρόμο μου σφυρίζανε και με φωνάζαν γκόλφω
Μα ευτυχώσ τον τάσο μου τον λέγανε ροδόλφο
Ήμουν ψηλή κι ανάλαφρη κι αφράτη και μοιραία
Πωσ έμπλεξα μανούλα μου με τέτοιο διαφθορέα
Το γαρ πολυ του έρωτοσ γεννά παραφροσύνη
Γι' αυτό κι οι νέοι μουσικοί θαυμάζουν τον ροσίνι

Από σκαλί σ' άλλο σκαλί κι από φιλί σε πάθοσ
Πήρα σοκάκι ανάποδα και μονοπάτι λάθοσ
Κι απ' το ροδόλφο στο μηνά κι απ' τον κοσμά στον πάνο
Πελάγωσα μανούλα μου και τώρα τι να κάνω
Το γαρ πολύ του έρωτοσ γεννά παραφροσύνη
Το διάβασα στον παλαμά το βρήκα στον δροσίνη