Έκλαιγε Μαζί Μου Το Φεγγάρι

Είχε νυχτώσει και με πήρε το παράπονο
Όσο σκεφτόμουνα πωσ άλλη σ' αγκαλιάζει
Μ'ένα τραγούδι λυπημένο και παράτονο
Πήρα το δρόμο που στην πόρτα σου με βγάζει

Βάφτηκε η νύχτα με του πόνου μου τα χρώματα
Κι εγώ τησ είπα τα φιλιά μου να σου στείλει
Είχε νυχτώσει κι ωσ αργά τα ξημερώματα
Είχε ξεχάσει και ο ήλιοσ να ανατείλει

Κι έκλαιγε μαζί μου το φεγγάρι και πονούσε
Μέχρι τα χαράματα για σένα μου μιλούσε
Μ' έβλεπε να λιώνω και με οίκτο με κοιτούσε
Κι έκλαιγε μαζί μου το φεγγάρι και θρηνούσε
Κι έκλαιγε μαζί μου το φεγγάρι

Είχε νυχτώσει και στο δάκρυ μου καιγόμουνα
Που δεν κατάλαβεσ ποτέ αυτό που νιώθω
Κι αυτά τα μάτια που για χάρη τουσ χανόμουνα
Άλλη κοιτάζανε μ' αγάπη και με πόθο

Μαύρεσ σκιέσ οι αναμνήσεισ με τρομάζανε
Κι εσύ σε άλλο προσκεφάλι ξαγρυπνούσεσ
Κι όλου του κόσμου τα φεγγάρια σε δικάζανε
Που μιαν αγάπη σαν κι αυτή περιφρονούσεσ