Sátira de namorar

Non, non todo foi
o que puido ser.
I eu, non podo, non quero
deixarte de querer.

Fuches a luz que alumaba os meus días,
quixeches remar cando todos se ían,
e agora que todo é unha brea,
repito quérete.

E non, non volvas a min por favor.
E non, agora si que non.

Loito contra causas perdidas,
e sempre teño as miñas recaídas
mais non, non perdo a ilusión
como decía o avó:
“o importante é ter bo corazón”.

E non, non volvas a min por favor.
E non, que non, que non, agora si que non.