Η Μαργαρίτα η Γκωτιέ

Η μαργαρίτα η γκωτιέ
Δεν έτρωγε ποτέ τησ βοδινό
Θρεφότανε με όπερεσ
Και για πρωί και για το δειλινό
Και γιατρικό για τισ ασθένειέσ τησ
Απόσταγμα από τισ γκαλέριέσ τησ

Η μαργαρίτα η γκωτιέ
Την φάβα δεν την γνώρισε ποτέ
Μα ήτανε καλή πολύ καλή
Πιστεύει στην αιώνιο ζωή
Πεθαίνει μοναχά για παρακάλια
Λατρεύει τα ξινά τα πορτοκάλια

Η μαργαρίτα η χλωμή
Πεθαίνει το πάσχα μοναχή
Τον μάρτη ήτανε συναχωμένη
Στου πόνου τισ αβδέλλεσ ξαπλωμένη
Τον μάη ήταν πλέον ξεχασμένη
Και ίσωσ ίσωσ περιφρονημένη

Αχ μαργαρίτα μασ να γεννηθούν
Στην πίσω την αυλή τησ εκκλησίασ
Και από σασ δεν πένθησε κανείσ
Για την κυρία με τασ καμελίασ
Αλλά στα χρόνια τα τρελά που ζούσε
Τον εαυτό τησ μόνη τησ πενθούσε