't Broekie van Jantje

Er was eens 'n haveloos ventje
Die vroeg an z'n moeder 'n broek
Maar moeder verdiende geen centje
En vader was wekenlang zoek
Ach, moedertje, geef me geen standje
Er zit in m'n broekie 'n scheur
De jongens op school roepen Jantje
Jouw billen die zien we d'r deur

De moeder werd ziek van de zorgen
Lag stil en bedrukt in een hoek
Geen mens die haar centen wou borgen
En Jantje vroeg toch om z'n broek
Toen heeft ze haar rok uitgetrokken
De enigste die ze bezat
En ze maakte van stukken en brokken
Een broek voor haar enigste schat

Nou konden ze Jantje niet plagen
Nou waren zijn billen niet bloot
Maar voor hij zijn broekie kon dragen
Ging moeder van narigheid dood
Ze stierf van 't sjouwen en slaven
Vervloekt en verwenst door haar man
Toen Jantje haar mee ging begraven
Toen had ie zijn broekie pas an