Andreikela

Σαν να μην ήρθαμε ποτέ σ' αυτήν εδώ τη γη
Σαν να μένουμε ακόμα στην ανυπαρξία
Σκοτάδι γύρω κι ούτε μια μαρμαρυγή
Άνθρωποι στων άλλων τη φαντασία

Από χαρτί πλασμένα κι από δισταγμό
Ανδρείκελα στησ μοίρασ τα τυφλά δυο χέρια
Χορεύουμε δεχόμαστε τον εμπαιγμό
Άτονα κοιτώντασ παθητικά τ' αστέρια

Μακρινή τώρα είναι για μασ η κάθε χαρά
Η ελπίδα και η νιότη έννοια αφηρημένη
Άλλοσ δεν ξέρει ότι βρισκόμαστε
Παρά ο όποιοσ πατάει επάνω μασ καθώσ διαβαίνει

Πέρασαν τόσα χρόνια πέρασε ο καιρόσ
Κι άμα δεν ήταν η βαθιά λύπη μεσ στο σώμα
Κι άμα δεν ήταν στην ψυχή ο πραγματικόσ πόνοσ μασ
Να λέει ότι υπάρχουμε ακόμα