Torsteins Kvæði
Vilja tit lýða og ljøð geva mær, eg brøti av bragdartátti
Kongur ráddi for nøriki, hann tøgva synir átti
Rennur og rennur foli mín
Grønari grund og vín bar reyða lund
Stig at dansa stund
Kátur leikar foli mín
Á grønari grund
Átt hevur hann sær tøgva synir, báðar kann eg væl nevna
Magnus og hann torstein jall, teir kunna væl
Dreingjum stevna
Jallurin gongur for kongin inn og sigur honum frá
Nú er torstein, sonur tín, kvittaður londum frá
Um hann vil av ríkinum fara, eingin skal honum banna
Hann kann ei síni forløg flý, sjálvur má hann tað sanna
Tað lovaði eg bæði faðir og móðir, tá eg í
Vøggu lá
Eg skyldi ei ræðast tann heita eld
Ei heldur tað hvassa stál
Vargurin liggur í vetrarmjøll, staddur í stórari heyð
So er tann maður, í víggi stendur, næstan tolir deyð
Frúgvin var bædi studd og leidd, inn í sín faðirs veldi
Ljómin skein av akslagrein, tað skyggir av tignareldi
Nú er hetta kvæðið endað, tað man góðum gegna
Torstein tók við rikjunum báðum so við hvørju tegna