Ο βασιλιάς που αγαπάει

Του είπε θα 'ναι βασιλιάσ
Και για χάρη του παλάτια θα γυαλίζει
Και όπωσ πέρναγαν τα χρόνια
Και που έκανε παιδιά
Αλλάζαν όλα τα παλιά

Κανείσ δεν ξέρει πιο καλά
Από κείνη τισ θυσίεσ που χει κάνει
Και δεν μπήκε καν στον κόπο
Να τησ δείξει ο βασιλιάσ
Κατά βάθοσ πωσ την αγαπά

Ο βασιλιάσ που αγαπάει
Ξέρει μονάχα να ζητάει
Σιδερωμένο σπαθί
Την αυλή του την κοιτάει
Μα ποτέ δεν τουσ ρωτάει
Αν θέλουν ένα φιλί
Ή ένα χάδι

Μια μέρα ντύθηκε καλά
Στα μαλλιά τησ μια κορώνα στερεώνει
Το παλάτι συγυρίζει
Τελευταία τησ φορά
Και φεύγει μ' όλα τα παιδιά

Γυρνά το βράδυ ο βασιλιάσ
Το φαϊ του στην κουζίνα περιμένει
Μα κανείσ δεν τον σερβίρει
Και για πρώτη του φορά
Θυμάται όρκουσ και φιλιά