ร้องไห้ใกล้หนองหาน

ค่ำ ค่ำแลงลงแดดอัสดงข้ามฝั่งหนองหาน
เรือน้อยลอยลำพายผ่านเลียบริมหนองหานสกลนคร
หมู่นกแซงแซวส่งเสียงเจื้อยแจ้วจะกลับรังนอน
เอนนั่งเอาหลังพิงขอนใจวี้ใจวอนตอนใกล้สิค่ำ

ค่ำ ค่ำยามใด๋เคยมีอ้ายพิงขอนเคียงกาย
ไผหนอบอกหูข้างซ้ายถึงสิตายบ่ลืมงามขำ
พร้อมยังเด็ดดอกหญ้าหัวหงอกแซมปอยผมดำ
ปากอ้ายบอกใจชื่นฉ่ำ กลิ่นแก้มอำถำฉ่ำใจเหลือหลาย

สองปีกว่ากว่า ฟ้าเริ่มมัวอยู่ที่หนองหาน
วันเดือนปีเปลี่ยนผันผ่าน
อ้ายทิ้งหนองหานบ่หวนมาใกล้
ไปหลงพาข้าวแลงเช้ากับสาวผู้ใด๋
บ่ฮู้สิกู่เอิ้นไสให้เถิงหูอ้ายนั้นมาสกล

ค่ำ ค่ำยามใด๋อดบ่ไหวแนมไปหม่องเก่า
โอ้น้อน้ำตาผู้สาวพังหย่าวหย่าวงึดใจของคน
หนุ่มหนองหานหลอกสาวหนองหานส่างโพดเหลือล้น
ปล่อยสาวถิ่มไว้โกนโตน หนุ่มสกลบ่หลู่โตนน้อง

ค่ำ ค่ำยามใด๋อดบ่ไหวแนมไปหม่องเก่า
โอ้น้อน้ำตาผู้สาวพังหย่าวหย่าวงึดใจของคน
หนุ่มหนองหานหลอกสาวหนองหานส่างโพดเหลือล้น
ปล่อยสาวถิ่มไว้โกนโตน หนุ่มสกลบ่หลู่โตนน้อง