Κάηκε πάλι το κερί
Χαμένοσ είναι ο ουρανόσ
Κι εγώ θαμμένοσ ζωντανόσ
Στησ απονιάσ τ' αμπάρι
Τρίζουν στισ πόρτεσ κλειδαριέσ
Κι απ' τισ ανάσεσ τισ βαριέσ
Ύπνοσ που να με πάρει
Κάηκε πάλι το κερί κι οι στεναγμοί με ζωνουν
Όσοι πεθαίνουν τυχεροί γιατί δε μαραζώνουν
Γιατί δε μαραζώνουν
Χαμένοσ είναι ο ουρανόσ
Κι εγώ θαμμένοσ ζωντανόσ
Στησ λησμονιάσ την άκρη
Μαύρη η ψυχή μου και βαρειά
Και μόνοσ φίλοσ στη βραδιά
Του στεναγμού το δάκρυ
Κάηκε πάλι το κερί κι οι στεναγμοί με ζωνουν
Όσοι πεθαίνουν τυχεροί γιατί δε μαραζώνουν
Γιατί δε μαραζώνουν