Στης μοναξιάς το άβατο

Παραμονή πρωτοχρονιάσ ποιου χρόνου δε θυμάμαι
Φοράει το καπέλο τησ και στέκει σιωπηλή
Κοιτάζει προσ το μέλλον τησ και ήσυχα πλανάται
Το βλέμμα τησ σε πράγματα που αγάπησε πολύ

Δεν πήρε μέροσ στη ζωή που τησ ‘τοιμάσαν άλλοι
Κατράμι είχε στη φωνή κι αρχαίο σπαραγμό
Απότομα τυλίχτηκε σ' ένα τριμμένο σάλι
Και έπνιξε στα μάτια τησ ένα βαθύ λυγμό

Στησ μοναξιάσ το άβατο θηρίο λαβωμένο
Βαρκάρησ την περίμενε σε έρημο γιαλό
Πρωί πρωί τη βρήκανε με χέρι απλωμένο
Κι ανάμεσα στα δάκτυλα κρυμμένο οβολό