To Metaxi
Γυάλινη πόλη κι ένασ άνεμοσ αλάνι
Σκόνη στουσ πάγκουσ στισ βιτρίνεσ και στα ράφια
Γίναν τα τάστα τησ κιθάρασ μου ξυράφια
Κι εσύ έχεισ χρόνια να κατέβεισ στο λιμάνι
Σαν το διαμάντι το γυαλί μ' έχει χαράξει
Ήρθα και φεύγω μ' αδειανά τα δυο μου χέρια
Θέλει αστέρι μου ατέλειωτα νυχτέρια
Να γίνει η κάμπια χρυσαλίδα και μετάξι
Μορφέσ αγίων σ' έναν τοίχο μαυρισμένο
Στον ιορδάνη τουσ τα λόγια μου βαφτίζω
Βλέπω τα αρώματα τα χρώματα μυρίζω
Κι όλο προσμένω σ' ένα πλοίο βυθισμένο
Σαν το διαμάντι το γυαλί μ' έχει χαράξει
Ήρθα και φεύγω μ' αδειανά τα δυο μου χέρια
Θέλει αστέρι μου ατέλειωτα νυχτέρια
Να γίνει η κάμπια χρυσαλίδα και μετάξι
Λερά σεντόνια σε δωμάτια νοικιασμένα
Άργοσ μυκήνεσ σαντορίνη και μαντείο
Όλη η ζωή μου καλώσ ήρθεσ και αντίο
Σκόρπια στιχάκια σε πακέτα πεταμένα
Σαν το διαμάντι το γυαλί μ' έχει χαράξει
Ήρθα και φεύγω μ' αδειανά τα δυο μου χέρια
Θέλει αστέρι μου ατέλειωτα νυχτέρια
Να γίνει η κάμπια χρυσαλίδα και μετάξι