O Kairos

Είν' ο καιρόσ σκέψη που σπάει
Μάτι που ξενυχτάει είναι φωνή που κλαίει
Σαν συγγενήσ τρελόσ στη φυλακή
Σαν μια ντροπή κάτι που καίει

Eίναι καιρόσ το σώμα αυτό που απορεί
Που αδυνατεί και δεν νικάει
Μεσ στο πηγάδι σαν κοιτάει
Τραβάει τον εαυτό του και ρωτάει και ρωτάει

Ποια μυστικά μασ έμαθε η σιωπή
Ποιοσ τα πληρώνει αυτά ποιοσ μασ κοιτά
Ποιανού τροφή τα λόγια μασ αυτά
Ποιοσ μασ κοιτά και δε μιλά

Eίναι ο καιρόσ μακριά διαδρομή
Ανάγκη μια στιγμή και πόνοσ ξένοσ
Eίν' η χαρά στα μάτια ενόσ παιδιού
Το φωσ του φεγγαριού το ναι του διπλανού
Παράθυρο ο καιρόσ λάγνοσ θεόσ κι εχθρόσ