นิทานเรื่องคนเก็บดาว
นิทานเรื่องคนเก็บดาว
กาลครั้งนานมามีคนมากมาย
มองดูฟ้าพบดาวที่สวยพร่างพราย
อยากไขว่คว้าลงมาให้เธอได้ครอบครอง
เพื่อเป็นของขวัญ
แสดงความรักจริงใจที่ฉันมีต่อเธอ
ไม่มีสิ่งใดที่มีค่าและสวยเลิศเลอ
เท่ากับดวงดาวดวงนี้ที่ฉันให้เธอ
ทุกคนต่างคิดต่างคนก็คิดจะเอาดวงดาวมาให้เธอ
ทุกคนไขว่คว้าดวงดาวเพื่อให้ได้มา
ตะเกียกตะกายขึ้นไปเพื่อจะตามหา
ไม่เคยสงสัยว่าดาวที่ลอยเต็มฟ้า
จะมีไหมนะสักวันที่มันจะหายแล้วมันจะหมดไป
แม้ทุกคนต้องการ
ทุกทุกคนหมายปอง
แต่เมื่อทุกคนครอบครอง
แล้วเป็นอย่างไร
สุดท้ายไม่เหลือสิ่งใดให้ใครได้ชม
ท้องฟ้าวันนี้ไร้ดาวที่คอยส่องแสง
ไม่เหลืออะไรให้คนรุ่นหลังได้ชื่นได้ชม
วันนี้ไม่มีดวงดาวแล้ว
เฮ้อ
ใช่แล้วดวงดาวเป็นของทุกคน
อย่ามัวแต่นึกถึงแต่ประโยชน์ของส่วนตน
ของสาธารณะมีไว้ให้ทุกทุกคน
ไว้ได้ชื่นได้ชมไม่ใช่เด็ดดมแล้วทิ้งไปตามใจ
ใครใครก็รู้ดวงดาวนั้นมีค่า
แสดงความรักอะไรที่มันสำคัญกว่า
อย่าไปหวั่นไหวลุ่มหลงในภาพลวงตา
คิดดีดีวัตถุหรือจะมีค่ามากมายกว่าจิตใจ
เมื่อทุกคนต้องการ
ทุกทุกคนหมายปอง
และเมื่อทุกคนครอบครอง
แล้วเป็นอย่างไร
สุดท้ายไม่เหลือสิ่งใดให้ใครได้ชม
ท้องฟ้าวันนี้ไร้ดาวที่คอยส่องแสง
ไม่เหลืออะไรให้คนรุ่นหลังได้ชื่นได้ชม
วันนี้ไม่มีดวงดาวแล้ว
ไม่เหลืออะไรอีกแล้วท้องฟ้าที่เคยสดใส
วันนี้มันพลันเปลี่ยนไปไม่เหลือดวงดาวให้ดูแล้ว
ไม่เหลืออะไรอีกแล้ว
พวกเรานะเอาไปหมดแล้ว
ไม่เหลืออะไรอีกแล้ว
โลกเราไม่เหลืออะไรแล้ว