Στου πόνου την πηγή

Μεσ στη σιωπή μεσ στουσ σταθμούσ
Όταν το βράδυ φεύγει
Βγαίνει κρυφά ένα παιδί
Και ξεδιψάει στου πόνου την πληγή

Δεν απορώ πωσ έφτασε
Μεσ στην καρδιά του ο πόνοσ
Και με σκουριά τα χείλη του
Ζωγράφισε ο χρόνοσ

Ήμουν κι εγώ παιδί μικρό
Φτερούγα απλωμένη
Κι ήπια του ερώτα νερό
Κι είχα βουλιάξει στο κύμα τ' αρμυρό

Δεν απορώ πωσ έφτασε
Μεσ στην καρδιά του ο πόνοσ
Και με σκουριά τα χείλη του
Ζωγράφισε ο χρόνοσ