Ola Me Ti Glossa Tis Haras

Το πιοτί του πόνου που πονώ
Σε κερνώ ψυχή για να μεθύσεισ
Τ' άλικα τα ρόδα στο βουνό
Στο χλομό ξεψύχισμα τησ δύσησ

Τ' αυγινό που δίνει το φιλί
Απαλά στη μάγισσα την πλάση
Η γλυκιά του ήλιου ανατολή
Που ξυπνά τ' αηδόνια μεσ' τα δάση

Η σαν ρόδου φύλλον απαλή
Η γλυκιά η ασύγκριτή μου αγάπη
Που σκορπά το φωσ τησ και διαλεί
Μεσ' από τη σκέψη μου τα θάμπη

Κι όλα τ' αστρανάμματα μαζί
Κι όλα τα τραγούδια των κυμάτων
Κι ό,τι υπάρχει ακόμα κι ότι ζει
Έξω από τη νάρκη των μνημάτων

Όλα με τη γλώσσα τησ χαράσ
Με καλούν να ζήσω μα ώ τι κρίμα
Άμοιρη ψυχή μη σπαρταράσ
Κάτι με τραβά σε κάποιο μνήμα

Του πιοτού του πόνου που πονώ
Στην υγειά του κόσμου που θ' αφήσεισ
Πιέσ και το ποτήρι το στερνό
Άμοιρη ψυχή για να μεθύσεισ