Να ‘ταν ο πόλεμος χορός

Κρυβόμουν πίσω από τη μέρα
Είχαν οι πέτρεσ μου τελειώσει
Φώναζεσ φώναζα “αέρα"
Μα είχε η σφεντόνα μου παλιώσει
Κάτω απ' τον ίσκιο ενόσ δέντρου
Απότιστου και πληγωμένου
Φέγγανε σαν μικρά διαμάντια
Τα λάφυρα του νικημένου

Σπαθί ασημένιο το φεγγάρι
Μαχαίρι χάρτινο η βροχή
Πόλεμοσ και ανακωχή
Μαζί πηγαίναμε ζευγάρι
Σε σημαδεύω μα δε ρίχνω
Φίλοσ μου είσαι κι όχι εχθρόσ
Να 'ταν το τόξο μου δοξάρι
Να 'ταν ο πόλεμοσ χορόσ

Νύχτα σαν τέλειωνε η μάχη
Φάνταζε πέτρινοσ ο κήποσ
Σωπαίναν άνθρωποι και βράχοι
Κι άλλαζε τησ καρδιάσ ο χτύποσ
Κρατούσε ο χρόνοσ το δρεπάνι
Μα ήταν αθέριστη η ελπίδα
Κι όταν λογάριαζε πωσ χάνει
Πέταγε πέρα την ασπίδα