Mędrzec

Stanął raz mędrzec na skale
Mówił i słuchał do tłum
Pieśni o szczęściu i chwale
Z ust jego słodkie jak miód
Z tłumu zasłuchanych
Jeden wyrwał się
Wielki chociaż mały
I jak poczuł tak rzekł

Nie nauczaj martwym słowem
Ale życiem swym
Nie narzucaj jednej drogi
Bo nie wiesz co komu dane jest

W tłumie wsłuchanych zawrzało
Jak on odważyć się mógł
Przecież to mędrzec na skale
Pewny jak nikt swoich słów
Serca i rozumy zalał potok słów
I tylko jeden człowiek
Mówił tak jak czuł