Έρημος, βαρύς και μόνος

2008 δέκα χρόνια χωρίς τον Χορν
Όταν έφυγε εκείνος ήμουν δώδεκα χρονών
Θέλει μαγκιά για να’σαι στο Σέρπικο ο Πατσίνο
Να κάνεις την απόσταση Μόναχο Βερολίνο
Θα επιμείνω θα μείνω το αγόρι εκείνο
Σαν δεύτερο παιδί οικογένειας στο Πεκίνο
Σαν τον πρώτο emo που έπεσε στης εποχής τα θύματα
Της γενιάς χωρίς Πολυτεχνείο και κινήματα
Της γενιάς που δεν πονάει που δε γελάει
Που αμφιβάλλω αν το αίμα στις φλέβες καυτό κυλάει
Όμως μην κατηγορείς το κρεβάτι στην απιστία
Άλλοι μεγάλωσαν με Pokemon και άλλοι με Φρουτοπία
Κι άλλοι είναι ένα Prozac με στιλό όπως εγώ
Φτιάχνω κοκτέιλ και το πίνω καυτό
Γεννημένος στου εικοστού αιώνα το πικ
Ακριβώς εκατό χρόνια μετά από τον Αττίκ

Έρημος βαρύς και μόνος
Κάθε βήμα μου είναι πόνος
Μα τον ξένο πόνο ποιος τον εννοεί
Έρημος βαρύς και μόνος περπατώ εδώ κι εκεί
Και μετρώ το κομπολόι
Που μου χάρισαν στον κόσμο οι κακοί

Δεν είμαι εγώ είμαστε εμείς (που δεν πεθαίνουμε νωρίς)
Είμαστε αρρώστια εποχής (και οι ελπίδες της δραχμής)
Κάνω με το κενό ειρήνη ρυθμική όπως το τάλαντο
Με ένα πόδι στον έρωτα και ένα πόδι στο θάνατο
Σε αυτή τη μοναξιά που μας κρατά όλους κοντά της
Που δεν της ξέφυγε ούτε ο Ντίνος ούτε ο Γκιωνάκης
Στο θάρρος που απαιτεί όταν η μνήμη θα σε στείλει
Στου Σκότους τη φωνή και στου Ευγένιου την ύλη
Μένουμε μόνοι στο παρόν σε μια ζωή όλο σχεδόν
Σχεδόν ευτυχισμένοι και σχεδόν απελπισμένοι
Σχεδόν ετοιμασμένοι για ότι μας περιμένει
Με πιο μικρές παρέες και πιο μικρές ιδέες
Με πιο πολλούς εχθρούς και πιο πολλές σημαίες
Αφού όλα τα ρεκόρ μας ακυρώθηκαν σαν σκάρτα
Και βγήκαμε από το γήπεδο με μια κόκκινη κάρτα
Δεν ξέρω τι είναι αυτό που με κρατά τελικά
Και δεν αρχίζω τα χάπια και τα ναρκωτικά
Δεν ξέρω τι είναι αυτό που μου φωνάζει σταμάτα
Να ρίξω το κοκτέιλ να χυθεί μια για πάντα
Να δώσω μια και να πέσουν όλα σαν τραπουλόχαρτα
Να δω την ομορφιά πίσω από πόρτες τσιγαρόχαρτα
Να χύσω το κοκτέιλ να γεμίσει όλος ο δρόμος
Να πάψω να γυρνάω έρημος βαρύς και μόνος