Κανείς δε μένει μόνος

Έφερα στα χείλη τον καφέ
Πίκρεσ στην ζωή και στο φλυτζάνι
Έρωτα δε χάρηκα ποτέ
Βάλθηκε η καρδιά να με ξεκάνει
Βάλθηκε η καρδιά να με ξεκάνει

Κανείσ δε μένει μόνοσ
Το γέλιο και ο πόνοσ
Στα δυο είναι ωραίο να μοιράζονται
Κανείσ δε μένει μόνοσ
Κι αφού γυρνάει ο κόσμοσ
Οι άνθρωποι ανθρώπουσ θα χρειάζονται

Έπεφτε στο χώμα η βροχή
Έψαχνα στη λάσπη για χρυσάφι
Χώρο μου 'χει δώσει η ψυχή
Ν’ ακουμπώ το άδικο στο ράφι
Ν’ ακουμπώ το άδικο στο ράφι