1922 (Στους χρόνους της καταστροφής)

Στουσ χρόνουσ τησ καταστροφήσ
Είκοσι δυο και πέρα
Φονιάδεσ παραμόνευαν
Το γέρο μου πατέρα

Οι τοίχοι γέμιζαν αυτιά
Οι νύχτεσ κρύα μάτια
Οι πόρτεσ κρύβανε φωνέσ
Σκιέσ τα σκαλοπάτια

Πικροί καιροί σημαδιακοί
Με δάκρυα κι αλάτι
Με του δασκάλου τη φωνή
Το χέρι του εργάτη

Μαζί με κείνουσ στο σταυρό
Παρά να προσκυνήσω
Παρά να πάω μπροσ σκυφτόσ
Ορθόσ να πολεμήσω

Τα χέρια να ‘ναι σίδερα
Και θα γυρίσει η σφαίρα
Θα φέρει κάτω το φονιά
Και πάνω τον πατέρα