Skyline Van Luchtkastelen

Skyline van luchtkastelen.

En m'n dochter loopt de kamer binnen en vraagt onophoudelijk: “Pappa, wat is dit? Pappa, wat is dit? Pappa, wat is dit? Wat is dit? Wat is dat? Wat is dit?” Alsof het één woord is: “watisdit”. Aan elkaar geschreven.

Dat is een bloem lieverd, en dat een stoel. Dat is de maan daarbuiten. Dat zijn gordijnen, een vaas. En dat. Dat is een, ehm, een Billy. Ja, ook ik heb shit van de Ikea thuis. Dat is een kachel, dat een schaap, een tram, een bus, een boom met takken. Haar engelengezicht springt in een vrolijke plooi en dan herhaalt ze wat ik duid, alsof ze het allang wist.

De overpeinzingen van een pappa, want op hetzelfde moment dat ik mijn dochter begeleid in het aanbrengen van structuur in haar realiteit, voel ik steeds meer de behoefte krankzinnige concepten die mijn realiteit domineren te ontleden tot het punt dat ze niks meer voorstellen.

Ik bedoel, fuck rassendenken, fuck begrippen als allochtoon & autochtoon. Fuck nationalisme. Fuck al die ideologieën gebaseerd op angst en framing van ‘de Ander’, om er uiteindelijk zelf beter van te worden. Fuck multiculturaliteit, omdat het bestaan van het begrip, het bestaan van homogeniteit veronderstelt. En fuck economische groei, omdat het enige dat in potentie oneindig groeit een kankercel is en we allen weten hoe kwaadaardig dat is…

En zo stort in mijn huiskamer de skyline van luchtkastelen die mijn werkelijkheid een gezicht geeft in, terwijl m’n dochter nog maar eens een toren van Lego bouwt.

© Manu van Kersbergen