Oh! Les beaux jours

Σαν άστρο που σ’ ακολουθά
Αιώνεσ ύστερα απ’ το θάνατό του
Σαν τον τρελό που βλέπει να γελά
Μεσ στο σπασμένο καθρέφτη το είδωλό του

Σαν βασανισμένοι ήρωεσ
Στη σκηνή κάποιου κωμικού θιάσου
Σαν υπνωτισμένοι θεατέσ
Πωσ πέρασαν τα χρόνια για φαντάσου

Ω οι ωραίεσ μέρεσ γίνονται χθεσ
Σκιέσ ζωντανέσ τη νύχτα ανάβουν φωτιέσ
Μουσικέσ και ποτά στη βεράντα
Τώρα είναι μεσ τα μάτια σου ανταύγειεσ βαθιέσ
Όσο πιο μακρινέσ φαντάζουν ιδανικέσ
Κι έτσι θα τισ θυμάσαι για πάντα

Τι ωφελεί να ξύνεισ την πληγή
Ανοίγεισ μια πιο βαθιά πληγή από κάτω
Αδειάζει το ποτήρι ο ποιητήσ
Και κατεβαίνει βρίζοντασ στον πάτο

Σ’ ένα κρύο σπίτι σκοτεινό
Ο άλλοσ σου εαυτόσ όλο γυρίζει
Τον συναντάσ στο δρόμο σαν παλιό γνωστό
Προσπερνά κι ανέμελα σφυρίζει

Ω οι ωραίεσ μέρεσ γίνονται χθεσ
Σκιέσ ζωντανέσ τη νύχτα ανάβουν φωτιέσ
Μουσικέσ και ποτά στη βεράντα
Τώρα είναι μεσ τα μάτια σου ανταύγειεσ βαθιέσ
Όσο πιο μακρινέσ φαντάζουν ιδανικέσ
Κι έτσι θα τισ θυμάσαι για πάντα