Η πιο έρημη Αθήνα που έχεις δει ποτέ

Η πιο έρημη αθήνα που έχεισ δει ποτέ
Ένα περίπτερο φωτίζει έξω απ’ το μικρό καφέ
Στα μισά του χειμώνα που έχουν όλοι χαθεί
Και γύρω δεσ απέμειναν μόνο δρόμοι και αριθμοί

Κοιτάζεισ σ’ ένα εξώφυλλο ο αστραφτερόσ κανένασ
Και δίπλα του χαμογελά η ωραία τησ ημέρασ
Συνέντευξη στη σελίδα είκοσι επτά

Μια φωνή στο ραδιόφωνο ίσωσ αύριο να βρέχει
Ένα τραγούδι που μονολογεί πωσ θα τη διώξει δεν αντέχει
Τα φανάρια έχουν σβήσει λιγοστοί περαστικοί
Σε ποιο σπίτι να γυρνάνε από ποιο σπίτι έχουν χαθεί

Και τρέχουνε στα μάτια τουσ οι τίτλοι κάποιου τέλουσ
Σειρέσ ειδήσεισ πρωινά με χιλιάδεσ καλεσμένουσ
Κούκλεσ γυμνέσ σε μια βιτρίνα σκοτεινή

Μα εσύ έχεισ τόσα να μετράσ και τόσα να θυμάσαι
Τα παίρνεισ στο κρεβάτι σου και πάνω τουσ κοιμάσαι
Γιατί να νιώθεισ μόνοσ τελικά

Η πιο έρημη αθήνα που έχεισ δει ποτέ
Ξημερώματα η πλατεία έξω απ’ το μικρό καφέ
Μια επιγραφή που αναβοσβήνει ένα βιαστικό ταξί
Και σου φάνηκε για μια στιγμή πωσ την είδεσ πάλι εκεί