Morning
ฉันนั่งอยู่ตอนเช้า
เช้าที่ดูเหงาเหงา
เหมือนกับโลกที่มีฟิลเตอร์สีเทา
แม้อากาศจะหนาว
แต่พอมีแดดก็ร้อน
ฉันยังคงนั่งมองดูตรงที่เก่า
ฟังดูเหมือนละครแต่ว่าภาพที่มอง
มันค่อยค่อยย้อนเรื่องเรา
แม้ความรักพังลงแต่ว่าฉันยังคง
คิดถึงเธอเบาเบาเท่านั้น
มองดูพื้นห้องที่ไม่สะอาด
ตอนที่เธอยังอยู่เธอคงจะบ่นและลุกมากวาด
เธอบอกฉันมันประหลาดชอบความเรียบร้อยแต่ดันไม่ค่อยทำ
คงเหมือนกับเรื่องของเธอผ่านมาตั้งนานฉันเพิ่งค่อยค่อยจำ
ยังคงเห็นหน้าเธอซ้อนอยู่ที่หน้ากระจก
ตอนที่เราแต่งตัวชอบผลัดกันทำหน้าตลก
เธอบอกว่าฉันเริ่มอ้วนเพราะว่าฉันพุงเริ่มออก
ฉันบอกว่าแก้มใหญ่ใหญ่ของเธอมันทำให้เธอน่ากอด
แสงมันลอดออกมาจากม่านมาผ่านกระทบลงตรงเตียง
มองเห็นหมอนที่นอนที่เราสองเคยได้นอนเคียง
เธอชอบคลอเคลียแล้วมาซบลงที่ตรงตัก
ฉันอ่านหนังสือไปพลางวางมือ
ลูบหัวเธอจนหลับ เอเฮ
ไม่ยอมขยับกลัวเธอจะตื่นมา
เพราะเธอน่ารักที่สุดตอนหลับตา
แม้ว่าสุดท้ายเราจะจากลา
แต่ที่เก่าเก่ามันทำให้ภาพทรงจำเรากลับมา
ฉันนั่งอยู่ตอนเช้า
เช้าที่ดูเหงาเหงา
เหมือนกับโลกที่มีฟิลเตอร์สีเทา
แม้อากาศจะหนาว
แต่พอมีแดดก็ร้อน
ฉันยังคงนั่งมองดูตรงที่เก่า
ฟังดูเหมือนละครแต่ว่าภาพที่มอง
มันค่อยค่อยย้อนเรื่องเรา
แม้ความรักพังลงแต่ว่าฉันยังคง
คิดถึงเธอเบาเบาเท่านั้น
ตุ๊กตาที่อยู่บนชั้น
ตอนที่เธอจากไปมันก็ยังวางไว้อยู่ตรงนั้น
เธอซื้อมาเพื่อเชื่อมความสัมพันธ์ในวันที่เรากำลังแย่
เธอตั้งชื่อมันให้ฉันเป็นพ่อแล้วเธอเป็นแม่
มันก็แค่ตุ๊กตาที่ดูเน่าเน่า
พอขาดแม่ไปคล้ายคล้ายว่ามันกำลังเศร้า
ก็คงต้องโทษพ่อมันที่ยังทำตัวงี่เง่า
ปล่อยให้แม่มันจากไปทิ้งให้ตัวเองนั่งเหงา
จนต้องเข้าไปดูรูปเราใน Instagram ที่ยังไม่ลบ
ฉันถ่ายเอาไว้ตั้งแต่ตอนที่เราคุยยังไม่คบ
รูปที่เธอไปเที่ยวรูปตอนที่เธอนั่งกิน
ทุกวันนี้อยู่ลำพังฉันเองก็ยังไม่ชิน
เอ้
ยังคงอินกับความรู้สึกที่จดจำ
แม้สุดท้ายเราจะจบกัน
ต่อให้ฉันพยายามจะลบมัน
แต่สิ่งต่างต่างมันยังทำให้คิดถึงเธอทั้งวัน
ฉันนั่งอยู่ตอนเช้า
เช้าที่ดูเหงาเหงา
เหมือนกับโลกที่มีฟิลเตอร์สีเทา
แม้อากาศจะหนาว
แต่พอมีแดดก็ร้อน
ฉันยังคงนั่งมองดูตรงที่เก่า
ฟังดูเหมือนละครแต่ว่าภาพที่มอง
มันค่อยค่อยย้อนเรื่องเรา
แม้ความรักพังลงแต่ว่าฉันยังคง
คิดถึงเธอเบาเบา
เท่านั้น