Πορφυρό Βιολί

Σκληρόσ χειμώνασ το στρατόπεδο κοινό
Ώρεσ ολόκληρεσ κλεισμένοσ στο κενό
Στισ αγγαρείεσ στισ σκοπιέσ στα σούρτα φέρτα
Όμωσ εκείνοσ ονειρεύονταν κονσέρτα

Όλοι οι φαντάροι τον φωνάζαν αδερφή
Και ο λοχίασ τσαμπουκάλευε πολύ
Όσοι σκοτώνουν είναι γνήσιοι στρατιώτεσ
Και πολεμάνε τουσ εχθρούσ και τουσ προδότεσ

Κανείσ δεν ήξερε στην έξοδο που πάει
Μετά τον βλέπανε χαμένο να γυρνάει
Μόνοσ στο θάλαμο σκυφτόσ στο καψιμί
Μόνοσ παντού στισ παρελάσεισ στη γραμμή

Χακί οι μέρεσ το φυλάκιο υγρό
Φίλησε μόνο το χρυσό του το σταυρό
Μέσα στο χάραμα ακούστηκε ένασ κρότοσ
Τρέξανε όλοι μα εγώ τον είδα πρώτοσ

Έριξε την καλύτερη βολή
Κι καρδιά του έγινε πορφυρό βιολί
Που στάζει αίμα μελωδία και χολή
Κρίμα που λέρωσε τη καινούργια του στολή