Nikomu nieznana [Album]

Włosy miała jak liście zrudziałe
I policzki jak kasztan wypukłe
Oczy w gwiezdny jesienny firmament
W zwiędłe liście wpatrzone smutnie

Alejami włóczyła się w parku
Pod dziurawym szła w deszcz parasolem
Przystawała pod starą fontanną
Rozmawiała z drzewami wieczorem

Jesienna dziewczyna nikomu nie znana
Nie przyjdzie do ciebie wieczorem ni z rana
W południe i nocą nie ujrzysz jej cienia
Bo przecież dziewczyny tej nie ma

Jesienna dziewczyna nikomu nie znana
Nie przyjdzie do ciebie wieczorem ni z rana
W południe i nocą nie ujrzysz jej cienia
Bo przecież jesieni już nie ma

Suknię miała dziurawą i rdzawą
A na nogach bez pięty kalosze
W ręce kilka ostatnich kwiatów
Długi szalik i katar w nosie

Podbiegała do starców samotnych
Wiatrem dziatwie zrzucała kasztany
Przychodziła nad staw opuszczony
Stawiać ławki dla zakochanych

Jesienna dziewczyna nikomu nie znana
Nie przyjdzie do ciebie wieczorem ni z rana
W południe i nocą nie ujrzysz jej cienia
Bo przecież jesieni już nie ma

Jesienna dziewczyna nikomu nie znana
Nie przyjdzie do ciebie wieczorem ni z rana
W południe i nocą nie ujrzysz jej cienia
Bo przecież jesieni już nie ma
Bo przecież jesieni już nie ma
Bo przecież jesieni już nie ma