ΑΝΑΛΑΜΠΕΣ ΓΙΑ ΦΡΙΚΕΣ

Οι δικοί μας
Δεν θέλουμε να πεινάσουνε
Και αν βγάλουμε πολλά
Μεταξύ μας θα τα μοιράσουμε
Τα ερπετά εξαπλώνονται
Θέλουν να μας δικάσουνε
Στέκω μοναχος μου
Μέσα σε αυτή την παγωνιά
Ο έρωτας μου με μισεί
Όμως μετά με αγαπά
Και εγώ μπερδεύτηκα πια
Θέλω πίσω τα παλιά
Πιάσε την ζωή από τα μαλλιά
Μου λένε οι φίλοι συχνά
Πώς να σκεφτώ θετικά
Βουλιάζοντας μέσα στα αρνητικά
Όσο οι γύρω μου μπλεκανε
Πιο βαθιά στα σκατα
Αυτά που κάποτε μας δίναν χαρά
Τώρα θερίζουν ολόκληρη την γενιά
Και τους δικούς μου έναν προς έναν
Πίνω στην υγειά του φίλου
Που ρολλαρει με τα πλευρά του σπασμένα
Ανεβοκατεβαίνει ορόφους
Εξωγήινος ανάμεσα σε χιλιάδες ανθρώπους
Χάσανε την ανθρωπιά τους
Δεν κινούνται ανάμεσα μας
Κινούμαστε ανάμεσα τους
Εμείς ή αυτοί
Ποιος έχει αναρωτηθεί
Ει τι πως και γιατί
Ποτέ δεν ήμουνα καλός
Όταν σκάνε αποχωρισμοι
Ποτέ δεν το'χα εύκολο το
Να κλείσω την γαμημενη την πόρτα
Γι'αυτό τραβάω τα ζόρια
Δύσκολο να βγω μέσα από τη λούπα
Αν με πιάσει η στεναχώρια
Όταν σκέφτομαι πως την βγάζουμε χώρια
Και δεν ξέρω καν
Αν αυτό πλέον σε απασχολεί
Έμαθα να πνιγώ τον πόνο μου
Πάνω στο χαρτί
Ο δαίμονας μου είναι εκεί
Κάπου κρυβοτανε
Νύχτες που αργούσα
Και η μάνα μου φοβοτανε
Μην καταλήξω μες στην εντατική
Η μήπως με κρατάν οι μπάτσοι
Συγνώμη για όσα τυχανε
Τα μάτια της να δει
Και ποτέ της να μην ξεχάσει
Έξω από το σπίτι μου κωλαδικα
Οι δικοί μου κάνουν κάγκελο
Και άλλοι γράφουνε ρίμες
Για να βγάλουν μεροκάματο
Άλλοι μέσα στο δεκαωρο
Ζούνε μέσα στην φρίκη
Για να βγάλουν το νοίκι
Το νου σου αλήτη
Τρέχει αίμα από την μύτη
Ζωή σου φέρει ευθύνες
Στο σπίτι του πατέρα μου
Παίζουν δύο καραμπίνες
Δεν άκουσες δεν είδες
Αναλαμπές για φρίκες
Τα σπάτε όταν σκάω
Πέφτω μόνος στις παγίδες
Με ρουφιάνους δεν μιλάω
Με μπάτσους και ασφαλιτες
Στην πόλη μου γυρνάω
Και ανακατεύομαι μήνες
Αναλαμπές για φρίκες
Τα σπάτε όταν σκάω
Πέφτω μόνος στις παγίδες
Σε ρουφιάνους δεν μιλάω
Σε μπάτσους και ασφαλιτες
Στην πόλη μου γυρνάω
Και ανακατεύομαι μήνες
Με αναλαμπές για φρίκες