Ο Άνθρωπος Του Κάβου

Πάνω σ' ένα μαύρο κάβο είν' το σπίτι του
Μοναχόσ συντροφεμένοσ απ' τη λύπη του
Ήταν νέοσ ήταν γέροσ δε θυμάμαι πια
Μα θυμάμαι πωσ μιλούσε μόνο στα πουλιά
Και κανένασ δεν τον είχε κάνει φίλο του
Πάντα μοναχόσ γυρνούσε με το σκύλο του
Κι όπωσ μάζευα κοχύλια κι άσπρα βότσαλα
Ήρθαν κι έκατσαν κοντά μου δυο γλαρόπουλα
Μου 'παν να τον πλησιάσω που 'μαι μοναχή
Να του φτιάξω μιαν αγάπη να μιλάει γι' αυτή

Μα η δικιά μου η αγάπη είναι η θάλασσα
Για μοναδική μου φίλη την εκράτησα
Να μου τραγουδήσει πάλι την παρακαλώ
Μήπωσ την ακούσει κι έρθει μέχρι το γιαλό
Η μανούλα μου η γοργόνα η μαγδαληνή
Να τησ πω να του χαρίσει πάλι τη φωνή
Να μου πει τα μυστικά του και τα λάθη του
Που τον κρύψαν απ' τουσ φίλουσ κι απ' τα πάθη του
Κι ύστερα να πλύνω τ' άστρα να του φέξουνε
Νά 'ρθει πριν φανούν οι γλάροι κ' με κλέψουνε

Πάνω σ' ένα μαύρο κάβο όλη μου η ζωή
Να μετράω τουσ πειρατέσ τησ κάθε χαραυγή
Και η μάνα μου δε βγαίνει κι ούτε φαίνεται
Το τραγούδι μου στο κύμα μέσα πνίγεται
Την αγάπη να διαλέξω ή τη θάλασσα
Απ' τισ δύο ποια με πονάει δε λογάριασα
Κι έτσι ανάμεσα στισ δύο τώρα αφήνομαι
Μα καμιά δεν είναι δικιά μου και μαραίνομαι

Πάνω σ' ένα μαύρο κάβο όλη μου η ζωή
Να μετράω τα όνειρα τησ κάθε χαραυγή