Alla Chomata

Όπως πάω και σκάβω μέσα μου
Τα πρώτα εδάφη είναι χαρούμενα
Τα πρώτα εδάφη είναι από σένα
Καλά στρωμένα και φροντισμένα

Μα όσο πάω προς άλλα χώματα
Εκεί βρίσκω του χρόνου τα παιδιά
Εκεί κρύβεται τόσο κοντά μου
Τόσο αχόρταστη η μοναξιά μου

Δεν αντέχει το δέρμα εκεί κάτω
Αν αγγίξεις νιώθεις τα καρφιά
Όταν πιάνει η ανάμνηση πάτο
Όταν φτάνει πηγάδια η καρδιά

Όπως πάω και σκάβω μέσα μου
Βρίσκω όλη μου την οικογένεια
Κάτι θραύσματα φίλων που έσπασαν
Κάτι αγάπες που τάχα ξεπέρασα

Ποια σεντόνια εκεί κατασκότεινα
Ποιοι εαυτοί που ζητάνε ταυτότητα
Τόνους χώμα έχω ρίξει από πάνω
Μα αυτοί είναι εκεί και τους πιάνω