Gdy poezja

Gdy poezja ci minie
Nic nie załka w kominie
Gdy poezja ci odfrunie
Nie powierzaj się fortunie
Ona kołem się nie toczy
Ona kołem na amen
Cię złamie

Ta poezja jest męcząca
Z piedestału ciało strąca
I pomału przeciwstawia
Ducha ciału

Ale kiedy ciało słabnie
To poezja ma tę moc
By ciało przenieść
Jak złudzenie poprzez noc

Gdy poezja ci odleci
Tam gdzie jeszcze są poeci
Bardzo mało
Będzie miało
Twoje ciało

Gdy poezja ci przejdzie
Słońce zajdzie nim wzejdzie
Za jej brak zapłacisz drogo
Na ten brak nie stać nikogo
Nim poezja cię odumrze
Stań na chwilę, na chwilę i zrozum że

Choć poezja jest męcząca
Z piedestału ciało strąca
I pomału przeciwstawia
Ducha ciału

Ale kiedy ciało słabnie
To poezja ma tę moc
By ciało przenieść
Jak złudzenie poprzez moc

Choć poezja jest męcząca
Z piedestału ciało strąca
I pomału przeciwstawia
Ducha ciału

Nim poezja cię odumrze
Stań na chwilę i zrozum że
O poezję, o poezję
Trzeba dbać

Gdy poezja ci odleci
Tam gdzie jeszcze są poeci
Bardzo mało będzie miało
Twoje

Ciało