Ki olo leo
Tasos Grous, Vagelis Velonias
Ποια πυξίδα χαλασμένη δείχνει αδιέξοδο
πες μου ποιος σε περιμένει ποιος φυλάει την έξοδο
Ποιος σε βάζει να γυαλίζεις τα χρυσά του δέσποτα
και τις νύχτες να γαυγίζεις μ΄ όλα τα αδέσποτα
Κι όλο λέω να γκρεμίσω
και να χτίσω δώματα
αρχιτέκτονες ν΄ αφήσω
μ΄ ανοιχτά τα στόματα
Κι όλο λέω να μυρίσω
της αυγής τ΄ αρώματα
κόσμε που να σε γυρίσω
που δεν έχεις γόνατα
Στα στενά κατρακυλάμε όπως κάτι κέρματα
και στα χέρια κουβαλάμε όλα μας τα ψέματα
Έξω απ' το παράθυρο μας ναυαγοί απλώνουνε
ένα το ρούχο τ΄ όνειρο μας άι και το στεγνώνουνε