Ο Κωνσταντής

Πάλι μεθυσμένοσ είσαι δυομιση ώρα τησ νυχτόσ
Κι αν τα γόνατά σου τρέμαν εκρατιόσουνα στητόσ
Μπροσ στο κάθε τραπεζάκι

Ένασ σού 'δινε ποτήρι κι άλλοσ σού δινεν ελιά
Έτσι πέρασεσ γραμμή τησ γειτονιάσ τα καπελιά
Κι αν σε πείραζε κανένασ αχ εκείνοσ ο tριβέλασ
Έκανεσ πωσ δεν ένιωθεσ και πάντα εγλυκογέλασ

Χτεσ και σήμερα ίδια κι όμοια χρόνια μπροσ χρόνια μετά
Η ύπαρξή σου σε σκοτάδια όλο πηχτότερα βουτά
Τάχα η θέλησή σου λίγη τάχα ο πόνοσ σου μεγάλοσ
Aχ πού 'σαι νιότη που 'δειχνεσ πωσ θα γινόμουν άλλοσ