Η μοναξιά των γενεθλίων

Είναι μια γκρίζα μελαγχολική ημέρα
Κι έχω τα μάτια κλειδωμένα σκοτεινά
Πέφτει ψιλόβροχο και έξω μου και μέσα μου
Και νιώθω μόνοσ κι αδειανόσ και με πονά

Είναι μια γκρίζα μελαγχολική ημέρα
Κι έχει την πίκρα του δικού σου του φιλιού
Του τελευταίου σου φιλιού
Που ήταν σαν σφαίρα
Όταν κατάλαβα πωσ είσαι πια αλλού

Η μοναξιά των γενεθλίων με τρελαίνει
Δεν θέλω άνθρωπο να ακούσω και να δω
Είναι σαν γέλιο που το σπρώχνεισ μα δε βγαίνει
Σαν ένα ψεύτικο κι αστείο σ' αγαπώ
Είναι σαν γέλιο που το σπρώχνεισ μα δε βγαίνει
Σαν ένα ψεύτικο κι αστείο σ' αγαπώ

Όταν θα βλέπεισ τισ σταγόνεσ να κυλάνε
Ακόμα κι όταν σταματήσει η βροχή
Θα 'ναι τα δάκρυα του άνδρα που αγαπάνε
Και το ουράνιο το τόξο που θα βγει

Η μοναξιά των γενεθλίων με τρελαίνει
Δεν θέλω άνθρωπο να ακούσω και να δω
Είναι σαν γέλιο που το σπρώχνεισ μα δε βγαίνει
Σαν ένα ψεύτικο κι αστείο σ' αγαπώ
Είναι σαν γέλιο που το σπρώχνεισ μα δε βγαίνει
Σαν ένα ψεύτικο κι αστείο σ' αγαπώ

Είναι μια γκρίζα μελαγχολική ημέρα
Που θέλω τόσο να σε δω
Μα δεν μπορώ