Petrini

Γίναν πέτρες όσα έριξα αισθήματα στο χρόνο
Πέτρες που στεριώσανε να χτίσω ένα σπίτι
Μέσα του να βάλω όσους δε θέλω να πληγώνω
Βροχή σαν έρθει πάλι, να μην τους πιάνει λύπη
Ο χρόνος μα σαν πέρναγε, πέτρωνε κι ο τόπος
Άνοιξη ερχότανε – τίποτα δεν ανθούσε
Ένα δέντρο στο ποτάμι να ξαποστάζει ο κόσμος
Πέτρωσε κι εκείνο, κανείς πια δε πατούσε
Άλλοι μείνανε για μήνες κι άλλοι μείναν χρόνια
Κι εγώ, δίπλα τους έμενα, για ότι μου ζητούσαν
Σκεπάζονταν τις νύχτες με τα πέτρινα σεντόνια
Κι εγώ σε μια καρέκλα, τους κοιτούσα που κοιμούνταν
Κι όσο πέρναγε ο χρόνος πιο πολύ τους αγαπούσα
Μαζί τους πάντα ξέχναγα πως είναι η μοναξιά
Μα πέτρες τα αισθήματα, σαν γίνονταν, θρηνούσα
Γιατί πέτρωναν κι εκείνοι κι έτσι φεύγαν μακριά
Τώρα πλέων ένα σπίτι έχει μείνει από πέτρα
Με μια γυναίκα μόνη – άρρωστη βαριά
Η μόνη που απέμεινε απ όσους μπήκαν μέσα
Δε φεύγει, κι ας πετρώνει, κι αυτή σιγά-σιγά
Κάθε φορά που ξάπλωνε στο κρύο μου κρεβάτι
Με κοίταζε τα βράδια και μού 'λεγε «θα μείνω»
Τη νύχτα δε φοβόταν – χαμογέλαγε και πάλι
Τα μάτια της σαν έκλεινε και έπεφτε για ύπνο
Κι εγώ όλο την έδιωχνα – της έλεγα να φύγει
Της έκλεβα αγάπη και της δάκρυζα τα μάτια
Μήπως και μ' αφήσει πριν το κακό να γίνει
Σαν πέτρα μήπως σπάσει και τη βρω χίλια κομμάτια
«Κοίτα με» της έλεγα «είναι πέτρινη η καρδία μου»
Μα διόλου δεν την ένοιαζε τι μπορεί να πάθει
Κι ακόμα είναι δίπλα μου – ακόμα είναι κοντά μου
Στο στήθος με αγγίζει και λέει πως θα φτιάξει