Γυναίκες της μοναξιάς

Πόσο παραδινόμουνα
Στα μάτια που αγαπούσα
Κι ύστερα τα κομμάτια μου
Μάζευα και μετρούσα

Πόσεσ φορέσ το ελάχιστο
Πολύ το είχα νιώσει
Κι αυτόσ που με κατέστρεφε
Γύριζε να με σώσει

Γυναίκεσ τησ μοναξιάσ
Που έχουμε απέραντα αγαπήσει
Στο ψέμα τησ καρδιάσ
Καήκαμε εκείνοσ για να ζήσει

Πόσεσ φορέσ μ' αρνήθηκε
Αυτόσ που είχα λατρέψει
Κρυμμένοσ μεσ στο σώμα μου
Ήξερε πώσ να παίξει

Πόσεσ φορέσ στα χείλια του
Το είναι μου ξεχνούσα
Κι ύστερα καταλάβαινα
Μονάχα εγώ αγαπούσα