Zaman

Ölüm yalan.
Tek gerçek zaman,
Akıp giden ellerinden.
Palavralar.
Hayatın içinde insanlar neden ne der?
Keder coğrafyam.
Bir sebep, bir neden ararken,
Tehdit eder gerçekliği.
Son tan yelinde kalmış umudumu
Çekip çıkardım hatıralarımdan şimdi.
Arınıp günahlarından,
Göreceksin ilah katından,
Biricik su birikintisini.
Evrilip vücut bulmuş,
Kendi hayatları var.
Bir, ikincisi mi?
Dünyaya taht kurmuşlar,
Sarayda hapsolmuşlar.
Kıssadan hisseye,
Ayır, kayır bir hal,
Tek düzeliğe baş koymuşlar.
Gözleri üzerlerimde.
Yargılar.
Kanlılar sanki benimle,
Kandaşız oysa.
Farklı davranışlarını yaftalar bildiğince,
Bilmediği çok.
Ben benim.
Beni tanımayan çok,
O yüzden ak, kara düşünmeden,
Seçebilmeli grilerimi.
Gidebildiğim kadar beyaza gideceğim ömrüm boyunca,
İyi.

Hmm zaman tek gerçek,
Ölüm yalan, yalan, yalan.
Ölüm yalan, yalan.
Hmm zamanı gelince öleceksin,
Ben de.

Hikayem derin.
Hissiz bir komünikasyon,
Aile içi şiddet, gerilim.
Deliye doğan delidir.
Bu kader değil şans.
Biraz haz arar bünye,
İlgi ya da imtiyaz.
Körpe elim tutunmaya çalışırken ranzalara,
Atlılar mı basar gündüz düşlerini?
Kan akmış evimin her odasında da
Yalancı olmuşum.
Film gibi.
Hayatımın dilimlerini bağlayıp,
İçine insanları koymuşum.
Kah gülüp, pek ağlatıp,
Fenalık geçire geçire,
Hakikati bulmuşum.
O yoldan sapar mıyım hiç?
Erinç ben pirinç bağımlılarına ait
Nailliğime karşın köyden kovulmuşum.
Şimdi gözü kapalı cennet,
Ağzı açık volkan.
Taş!
Öyle bir taş ki,
Taş üstünde kalmasın bir taş.
Yaklaş,
Yakından bak ki,
Zaaflarıma ulaş
ama taş.
Öyle bir taş ki,
Taş üstünde kalmasın bir taş.
Uzaklaş,
Iraktan bak ki,
Manzaramı dolaş,
Unutma.

Hmm zaman tek gerçek,
Ölüm yalan, yalan, yalan.
Ölüm yalan, yalan.
Hmm zamanı gelince öleceksin,
Ben de.