Aan 't einde van de straat

De lentezon doet de wereld ontwaken,
en de wind lijkt vandaag anders te waaien
alsof iets me roept om op pad te gaan.

En mijn achterbak ligt vol met koffers vol heimwee.
En alles in mij lijkt te roepen: 
o, neem me mee terug naar

waar ik rende door de straten, waar ik speelde als kind,
waar mijn hart werd gebroken voor de eerste keer,
waar de wereld ophield te bestaan aan ’t einde van de straat,
aan ’t einde van de straat.

Ik ben terug in het dorp van mijn jonge jaren
en oude tijden herleven weer.
Ik zie een oude bekende in de gebouwen en straten
al is hun aanblik wat verweerd.

En ik kan de klank nog horen
van de smid die op het aambeeld slaat.
En ik zie het wuivend graan op de akkers,
de eenvoud van het leven
heeft hier de tand des tijds doorstaan.

Waar ik rende door de straten, waar ik speelde als kind,
waar de mensen elkaar kenden en lief en leed werd gedeeld,
waar de wereld ophield te bestaan aan ’t einde van de straat,
aan ’t einde van de straat.

Ik sta weer voor mijn oude huis 
en zie mezelf weer staren uit het slaapkamerraam.
Vol verwachting zag ik uit naar de komende jaren
om de wijde wereld in te gaan.

Nu inmiddels weet ik: alles wat jij zoekt is hier,
en jouw dorp neem je altijd met je mee
wanneer je verder gaat dan het einde van de straat.