เช้าที่ดวงอาทิตย์ไม่เคยส่องแสง

เช้าที่ดวงอาทิตย์ไม่เคยส่องแสง
เพียงลำพังเดินทางท่ามกลางห่าฝนลมแรง
ฝันเล็กเล็กกำลังมอดไป
เหนื่อยล้าเหลือเกินหัวใจ
จะหยัดยืน
ได้อีกสักเท่าไหร่

กอดฝันเหน็บหนาว
วันที่คนบนฟ้าไม่เคยเห็นใจ
วันที่โลกทั้งใบไม่เคยอยู่เคียงข้างกัน

จะมีบ้างไหม
แค่ใครคนนึงกับแววตาที่พร้อมเข้าใจ
ที่คอยตักเตือนสักครั้ง
ในนาทีที่ฉันหลงทาง
อย่างน้อยบางคำจากใครบางคน
พังกำแพงบาดแผลในใจ
ในวันที่ยังไม่สาย
วันที่ฉันยังพอเยียวยา มีไหม

ไม่เคยมีครบครันเหมือนดังผู้ใด เฮ
ไม่เคยมีสักคราครอบครัวห้อมล้อมรอบกาย
มีเพียงลำพังชีวิตลำเค็ญ
และไร้ซึ่งคนเข้าใจ
ใครที่ขีดชะตา
ใครจะชี้ทางออก

สุดท้าย
เหน็บหนาว
แตกร้าว
เกินกว่าคนคนนี้จะแบกทุกอย่าง
เหมือนชีวิตที่มันกำลังอับปาง

จะมีบ้างไหม
แค่ใครคนนึงกับแววตาที่พร้อมเข้าใจ
ที่คอยตักเตือนสักครั้ง
ในนาทีที่ฉันหลงทาง
อย่างน้อยบางคำจากใครบางคน
พังกำแพงบาดแผลในใจ
ในวันที่ยังไม่สาย
วันที่ฉันยังพอเยียวยา มีไหม (ฉันนั้นยังรอคอย)
อยู่ไหน โฮ้ว

โว้โอ

จะมีบ้างไหม
แค่ใคร
แววตาที่พร้อมเข้าใจ
ที่คอยตักเตือนสักครั้ง
ในนาทีที่ฉันหลงทาง
อย่างน้อยบางคำจากใครบางคน
พังกำแพงบาดแผลในใจ
ในวันที่ยังไม่สาย
วันที่ฉันยังพอเยียวยา อยู่ไหน (โฮ้ โฮ้)
ที่เข้าใจ โฮ้

อย่างคนน้อยบางคำ (โว้โฮ)
จากใครบางคน (โว้โฮ)
ในวันที่ยังไม่สาย
วันที่ฉันยังพอเยียวยา
อยู่ไหน (โว้โฮโฮ้)
อยู่ไหน (โว้โฮโอ)