อย่าอาย
อย่าอาย
ถ้าหากวันนี้ต้องมีน้ำตา
อย่าอาย
ไม่ว่าใครจะมองเข้ามา
รู้จักตัวเองดีใช่ไหม
ว่าอดทนได้มากแค่ไหน
มันไม่ง่ายที่มันจะไหล
ไม่จำเป็นต้องเก็บมันไว้
ไม่ต้องอาย ไม่เป็นไร
เพราะถ้าเก็บเจ็บชิบหาย
ไม่เป็นไร แค่ร้องไป
ให้มันเป็นครั้งสุดท้าย
เย พยายามจะเก็บมันโดยตลอด
เก็บไว้ไม่เคยได้บอก
เพราะว่าความรู้สึกบางเหมือนกระดาษ
ไม่ได้ทนเหมือนอย่างกระสอบ
ยังอยู่ข้างในมาโดยตลอด
อึดอัดเสมอมา บาดแผลหัวใจรักษาไม่หาย
มันแก้ไม่ได้ด้วยพารา
ลองนั่งโง่โง่และถามตัวเอง
น้ำตาไม่ไหลคืน
เพราะเรื่องทั้งหมดต้องจบที่เรา
มันไม่ใช่คำพูดของคนอื่น
คำปรึกษาไม่ได้แก้ปัญหา
หากมือยังกำไม่ปล่อยไป
มันไม่มีใครรู้จักเราดี
ตบไหล่ตัวเองเพื่อปลอบใจ
อย่าหยุดร้องไปให้สุด
จนกว่าจะจุกจงจำความทุกข์มันผูกมันแก้ไม่หลุด
ในยามที่หัวใจผุพัง
เมื่อเราถูกทิ้งที่แย่ที่สุด
อาจรู้สึกว่าเดียวดาย
น้ำตาคงเป็นเรื่องที่ดีที่สุด
ร่ำร้องไปเถอะจงอย่าอาย
อย่าอาย
ถ้าหากวันนี้ต้องมีน้ำตา
อย่าอาย
ไม่ว่าใครจะมองเข้ามา
รู้จักตัวเองดีใช่ไหม
ว่าอดทนได้มากแค่ไหน
มันไม่ง่ายที่มันจะไหล
ไม่จำเป็นต้องเก็บมันไว้
ไม่ต้องอาย ไม่เป็นไร
เพราะถ้าเก็บเจ็บชิบหาย
ไม่เป็นไร แค่ร้องไป
ให้มันเป็นครั้งสุดท้าย
ถ้าหากวันนี้คุณอ่อนแอ
อย่าไปถามหาคนปลอบใจ
ทุกคนสักวันจะรู้เอง
ไม่มีใครแกร่งเสมอไป
ทุกเรื่องที่ผ่านไม่อาจลืม
มีแต่ต้องกลืน
ยิ่งวิ่งหนียิ่งวนกลับ
มาสู่จุดที่เคยยืน
ยอมรับในความเป็นไป
และยอมรับในความผิดหวัง
เมื่อวันเวลามันผันผ่าน
ทุกอย่างจะกลายเป็นความหลัง
อาจย้อนกลับมาในความฝัน
ต่อให้คุณคิดมากลบฝัง
เพราะบทสุดท้ายต่อให้หนียังไง
ความจริงก็อาจกลับมาตลบหลัง
เดี๋ยวมันก็ดีเอง แค่วันนี้เสียใจ
ให้น้ำตาไหลไป พรุ่งนี้ก็วันใหม่
แค่รอยน้ำตาเดี๋ยวมันก็หาย
อย่าอาย
ถ้าหากวันนี้ต้องมีน้ำตา
อย่าอาย
ไม่ว่าใครจะมองเข้ามา
รู้จักตัวเองดีใช่ไหม
ว่าอดทนได้มากแค่ไหน
มันไม่ง่ายที่มันจะไหล
ไม่จำเป็นต้องเก็บมันไว้
ไม่ต้องอาย ไม่เป็นไร
ถ้าหากเธอทนไม่ไหว ไม่ต้องอาย
เรื่องเสียใจ ปล่อยน้ำตาให้มันไหล
ไม่มีใครว่างอแง
เพราะถ้าเกิดเจ็บชิบหาย
ไม่เป็นไร แค่ร้องไป
ให้มันเป็นครั้งสุดท้าย (อาย อาย)