โว้โอ
โอโฮ้โว
ยังยืนอยู่ไกลจากปลายทางที่หวัง
เมฆหมอกปิดบังไม่เห็นฝั่ง
บางทีก็ยังคิดท้อใจ
ชีวิตจะไปหยุดที่ใด
บ่อยครั้งที่ล้มกลางทาง
จะยอมแพ้หยุดลงไม่ไล่ตาม
ไม่อาจรู้ถ้าไปจนสุดปลายฟ้าต้องทนเหนื่อยเท่าไร
เกินแรงหวังต้องคอยสั่งใจก้าวไป
ตามมองจุดหมายที่อยู่ไกลเกินคว้าได้
ในใจไร้แสงนำทาง
เดินวนบนความอ้างว้างทุกอย่าง
ก็ยังคงดูไม่ชัดเจน
เป็นเพียงแค่ฝันเลือนลาง
อยู่ในแดนดินถิ่นรกร้าง
ยิ่งไล่ตามก็ยิ่งห่าง
ทางช่างแสนไกล
โว้โอ
โอโฮ้โว
หยุดความคิดไม่ยึดติดสิ่งใด
สะกดคำถามที่กัดกินหัวใจ
ออกไปดูให้รู้ว่าสุดปลายฟ้ามันเป็นเช่นไร
เกินแรงหวังยังสั่งใจก้าวไป
ตามองจุดหมายแม้อยู่ไกลต้องคว้าได้
ในใจไร้แสงนำทาง
เดินวนบนความอ้างว้างทุกอย่าง
ก็ยังคงดูไม่ชัดเจน
เป็นเพียงแค่ฝันเลือนลาง
อยู่ในแดนดินถิ่นรกร้าง
ยิ่งไล่ตามก็ยิ่งห่าง
ทางช่างแสนไกล
โว้โอ
โอโฮ้โว
ไม่ยอมพ่ายแพ้กลางทาง
ไม่ยอมคำคนและคมหนาม
จะไล่ตาม
ถ้ายังมีลมหายใจ
จะไปให้ถึงปลายทาง
หยุดไกลเกินใครที่เหยียดหยาม
ไร้แสงสัญญาณ
แต่ฝันยังนำทางฉันข้ามไป
โว้โอ
จะไล่ตามถ้ายังมีลมหายใจ