ไม่ว่างมองฟ้า

เป็นเวลานานเท่าไร ที่ไม่ได้เงยหน้าขึ้นไป
มองท้องฟ้ากว้างใหญ่ เพียงได้เห็นก็สุขใจ
และนานเท่าไร ที่ไม่ได้เงยหน้าขึ้นไป
Wondering who am I ยังคงหาคำตอบในใจ

อาจเป็นวัน เดือน ปี อาจจะนาน
แต่มันทำให้หัวใจเราได้พบกับสิ่งที่เดิมที มันไม่เคยสะเทือนใจ
บรรยากาศที่มันเคยดี มาในวันนี้แสงมันเลือนไป
ตอนที่อาทิตย์ลงมาเยือนดิน กูยังให้บทกวีมันมาเตือนใจ

เพราะว่าแม้ว่าต้องสู้อย่างลำพัง กูมีพยาน ท่ามกลางหมู่ดาวนับอนันต์
ท้องฟ้าที่มองไม่เหมือนเดิม มันเสียเวลา ดูแล้วมันไร้ซึ่งพลัง
ก่อนนี้ยังมองเป็นประจำ สิ่งที่ยังทำ พ่นออกจากปากเหมือนกับควัน
มองแล้วก็อย่าไปกังวล เมฆตอนกลางวัน เคลื่อนอย่างไม่ทันได้ระวัง

มันคงไม่มีใครรู้ คำตอบที่ต้องการนะ
ถ้าโลกนี้คืออาจารย์ ไยจักรวาลยังมีความลับ
มันไม่เห็นเหมือนนิทานวะ ไม่อยากที่จะมองละ
บางทีแค่อยากจะพัก จากบทที่เล่นเป็นเชลยรัก

เป็นเวลานานเท่าไร ที่ไม่ได้เงยหน้าขึ้นไป
มองท้องฟ้ากว้างใหญ่ เพียงได้เห็นก็สุขใจ
และนานเท่าไร ที่ไม่ได้เงยหน้าขึ้นไป
Wondering who am I ยังคงหาคำตอบในใจ

กูเดินลำพังมาไกลจากวันคลอด
มีแค่กูกับไมค์แค่ตัวกับใจกับใครที่ยังชอบ
ความเดียวดายทำไฟกูมันมอด
Show me แทบฆ่ากูตายแต่บทสุดท้าย K.A. มันดันรอด

รากที่มันกำลังงอก ตัวกูไม่ใหัมันลอก
สะพานที่กูกำลังทอด ต่อให้ไม่มีรางวัลมอบ
เกมนี้กูยังแพ้ไม่ได้ยังต้องพิสูจน์ไม่ใช่แค่ทำยอด
แชมป์ไอ้ที่พวกมึงเห็นมึงยังไม่รู้กูต้องซ้อมกี่พันรอบ

ก็ไม่ได้หวังให้พวกมันชอบ ห่วงแค่ว่าไทยจะไม่ทันนอก
กูสลัดดินที่มันยังพอก ไม่ต้องมีเงินหรือมีตังค์ล่อ
มันคงไม่ต้องบอกกูพอจะรู้ว่าคนมันบ้าจี้
ฟ้ากูไม่ได้มองเพราะว่าตอนนี้กูจมกับหน้าที่

เป็นเวลานานเท่าไร ที่ไม่ได้เงยหน้าขึ้นไป
มองท้องฟ้ากว้างใหญ่ เพียงได้เห็นก็สุขใจ
และนานเท่าไร ที่ไม่ได้เงยหน้าขึ้นไป
Wondering who am I ยังคงหาคำตอบในใจ

กูเป็นคนธรรมดาต้องพยายามมากกว่าคนอื่น
ไม่เคยได้แชมป์เงินล้านในธนาคารกูมีแค่หมื่น
มึงนั่งปั่นคว*จนเงากูนั่งปั่นงานจนดึกจนดื่น
กูจึงต้องตื่นตอนทุกคนนอนแล้วกูค่อยไปนอนตอนทุกคนตื่น

ต้องเขย่งต้องเก่งต้องถึก กูเลยต้องฝึกให้ตัวเองอึดกว่า
ดึกดึก Everyday ยังวุ่นวายเมื่อวานเรียนเสร็จคาบสุดท้ายพัก
ชักช้าไม่ได้เพราะต้องรีบไปเขียนแร็ปให้ BNK
กลับมาต้องมิกซ์เพลง เวร งานค้างกูก็ยังไม่ได้ทำ

ขอบตาดำดำ กาแฟที่กลืนผ่านร่องฟัน
คิ้วขมวดตรวจให้แน่ว่ากูได้แก้บกพร่องยัง
ทำใจ ทำไป ทำมาล่วงเวลาไปอีกวัน
ทันใดพลัน ดันได้เห็นแสงอ่อนอ่อน
ราวกับกอดของตะวัน ทะลุม่านที่กำบัง

คล้ายจะชุบร่างที่กำลังบ้า ลุกย่างขึ้นมาประจันหน้า
จากนั้นกูจึงคิดดูจากนั้นจึงพินิจดูว่า
สิ่งที่ทำในปัจจุบันกูทำไปเพื่ออะไรกัน
ในเมื่อฟ้าอยู่ตรงนี้ตลอดจักษุดันบอดไม่เห็นมัน

เป็นเวลานานเท่าไร ที่ไม่ได้เงยหน้าขึ้นไป
มองท้องฟ้ากว้างใหญ่ เพียงได้เห็นก็สุขใจ
และนานเท่าไร ที่ไม่ได้เงยหน้าขึ้นไป
Wondering who am I ยังคงหาคำตอบในใจ