อาวุธพิฆาต
ผู้คน ในทุก ทุกวัน ที่ไหลมาผ่านหู
จากคำคนผ่านบานประตู ที่รู้ถึงความหมาย
ปวดแสบทั้งใจ จุกเจ็บทั้งกาย
ถูกทำร้ายด้วยคำ ที่น่ากลัว
เรา ต่างก็ลืม ต่างก็ลืม ลืมอาวุธพิฆาต ที่เฝ้าคอยทำร้าย
ผู้คน ที่ได้ยิน ที่ได้ยิน เจ้าอาวุธพิฆาตที่ยังขยับอยู่
เราจึงไม่คิดเลยสักนิดก่อนที่คิดก่อนที่มันจะพูดไป
กระสาดกระเซ็น พูดพ่นน้ำลาย มีร้ายและมีดี
เปลี่ยนจิตใจคนด้วยถ้อยวลี จากที่เดิมเคยเป็น
หน้าต่างประตู ได้ยินได้เห็น ถูกดูดกลืนให้แหลกดูน่ากลัว
ตัวเรา ต่างก็ลืม ต่างก็ลืม ลืมอาวุธพิฆาต ที่เฝ้าคอยทำร้าย
ผู้คน ที่ได้ยิน ที่ได้ยิน เจ้าอาวุธพิฆาตที่ยังขยับอยู่
เราจึงไม่คิดเลยสักนิดก่อนที่คิดก่อนที่มันจะพูดไป
ต่างก็ลืม ต่างก็ลืม ลืมอาวุธพิฆาต ที่เฝ้าคอยทำร้าย
ผู้คน ที่ได้ยิน ที่ได้ยิน เจ้าอาวุธพิฆาตที่ยังขยับอยู่
เราจึงไม่คิดเลยสักนิดก่อนที่คิดก่อนที่มันจะพูดไป
สักแต่จะพูดจะพูดเอาแต่พูดแต่ไม่เคยคิด
ถ้าอุปมาชีวิตเป็นผืนดินย่อมมีปากเป็นธารน้ำใสที่ไหลริน
มีสกุณาเริงร่าออกหากิน ลำธารยังคงเคลื่อนเลื่อนไปให้ไหวติง ทว่า
บางคนกระทำตนเป็นน้ำป่า ดูดกลืนกัดเซาะเลาะจนลับฉาก
ทำลายล้างลบกลบให้ช้ำบ่า
แล้วฆ่าความรู้สึกกันซ้ำ ซ้ำ ย้ำด้วยน้ำปาก
อยู่ที่คุณเองว่าจะสร้างหรือทำร้ายใคร
คิดพินิจให้มากก่อนที่ปากจะทำร้ายใจ
อ้วนหรือผอม ดำหรือขาว แก่เด็กไม่ต้องนำมาด่า
เลือกเอาว่าคุณจะเป็นลำธารหรือทำร้ายร้าวรุกรานเหมือนกับน้ำป่า
เกลียด มันพวกนั้น
ด่า เจ้าพวกนั้น
เหยียด ชาติชนชั้น
เสียด ด้วยคำนั้น
เกลียด มันพวกนั้น
ด่า เจ้าพวกนั้น
เหยียด ชาติชนชั้น
เสียด ด้วยคำนั้น
เกลียด มันพวกนั้น
ด่า เจ้าพวกนั้น
เหยียด ชาติชนชั้น
เสียด ด้วยคำนั้น โอ้ว