เธอบอกว่าฉันคือ
เธอบอกว่าฉันน่ะเก่งยิ่งกว่าใคร
เธอบอกว่า บอกว่าฉันนี่แหละพิเศษยิ่งกว่าใคร
เธอบอกว่า ฉันโดดฉันเด่นทำคนอื่นเผ่นยิ่งกว่าภัย
และถ้าเมื่อใดใครทำฉันเจ็บตัวเธอจะเจ็บยิ่งกว่าใจ
เธอบอกว่า
บอกว่าฉันทำผิดเธอพร้อมคิดอภัย
Disappointment’s probably pain but wouldn’t end our life
เธอบอกว่าแพ้ให้โทรมาไม่ว่าต้องเจอกับอะไร
ก็ keep cold ไว้ you did alright
Be there at 6.05
เธอบอกว่าฉันแข็งแรงยิ่ง
ไม่มีอะไรหรือสิ่งใดที่ฉันทำไม่ได้
เธอบอกว่าฉันเก่งไม่มีใครกล้าหยุด
เธอบอกให้ฉันก้าวไม่ต้องกลัวเกรง
แต่ในนาทีที่มืดหม่นจนไร้แสงจุด
เพียงคนเดียวที่ฉันกลัวที่สุดกลับเป็นตัวฉันเอง
เธอบอกว่าฉันคือ ความรัก
เธอบอกว่าฉันคือ ความจริง
เธอบอกว่าฉันคือ ทุก ๆ สิ่ง
เธอบอกว่าฉันบินได้ไกลแสนไกล
เธอบอกว่าฉันคือ เมฆขาว
แต่บดบังแสงของดาวอยู่ใช่ไหม
เธอบอกว่าฉันคือ ท้องฟ้าใหญ่
แต่ไม่มีนกตัวใดชอบใจฟ้าแบบนี้หรอก
เหมือนต้องเดินตามแสงไฟ
จนไม่รู้เป็นใคร
สุขใจ จริงหรือเปล่า
ทุกๆ ก้าวที่ข้ามไป
ต้องไปถึงจุดใด
ต้องหยุดอยู่ที่ตรงไหน
เธอบอกว่าเธอน่ะเชื่อมั่นในตัวฉัน
แต่ขอโทษที่ฉันไม่เชื่อในอะไรทั้งนั้น
เหมือนเธอได้อ่านนิทานอีสป แล้วตอนจบ ไม่ตรงปก ไม่ตรงป้าย
ขอโทษที่ทำให้เธอนั้นต้องผิดหวังอีกจนได้
เธอบอกฉันเป็นนักสู้ ขอโทษที่กลายเป็นคนพ่าย
เธอบอกฉันเป็นนักพูด ขอโทษที่กลายเป็นคนใบ้
เธอบอกว่าฉันเป็นหมอ ขอโทษที่กลายเป็นคนไข้
ขอโทษขอโทษทุกสิ่งแต่ฉันไม่คิดว่าเธอจะทนได้
หรอก ใช่ไหม
หรอก ใช่ไหม
หรอก ใช่ไหม
หรอก ใช่ไหม
เธอบอกว่าฉันคือ ความรัก
เธอบอกว่าฉันคือ ความจริง
เธอบอกว่าฉันคือ ทุก ๆ สิ่ง
เธอบอกว่าฉันบินได้ไกลแสนไกล
เธอบอกว่าฉันคือ เมฆขาว
แต่บดบังแสงของดาวอยู่ใช่ไหม
เธอบอกว่าฉันคือ ท้องฟ้าใหญ่
แต่ไม่มีนกตัวใดชอบใจฟ้าแบบนี้หรอก
หรอก ใช่ไหม
หรอก ใช่ไหม
หรอก ใช่ไหม
หรอก ใช่ไหม
เธอบอกว่าฉันคือ ทุกสิ่ง
ฉันคือ ทุกสิ่ง
คือ ทุกสิ่ง
แต่อันที่จริงแล้วฉันไม่ใช่อะไรเลย